Sérsveitin hefur mér alltaf þótt skondin.

Venjulega er hún send í mál sem lögreglumenn ættu að geta ráðið við sjálfir, en náttúrulega vill maður ekki taka neina sénsa ef fólk er með byssur.

 

Sem minnir mig á dálitla sögu.

Ég er í víkingahópnum Rimmugýg, sem sér um að skemmta landanum einu sinni á ári í Hafnafirði. En víkingahópurinn æfir allt árið til að gera hátíðina sem skemmtilegasta.

Það var strákur í hópnum okkar. Afar hár og slánalegur, með mikið skegg og þótti voða fyndið að urga eins og villimaður. Hann var þó einn sá vingjarnlegasti og meinlausasti strákur sem ég hef þekkt.

Hann var líka mikill íþróttagarpur og skokkaði reglulega alla leið frá Kópavogi niður í Hafnarfjörð á æfingar. Með þung vopnin utan á sér líka! Duglegur sá!

Einn daginn á leiðinni á æfingu stukku undarlega klæddir menn út úr bíl á ferð og sneru hann niður. Þar var sérsveitin komin á ferð. Tók ponsu tíma að útskýra fyrir mönnunum að hann væri semsagt ekki vanheill á geði og væri bara leið á venjulega skylmingaæfingu.

 

Ég held að hann hafi hætt skokkinu eftir þennan atburð.

Sérsveit kölluð út vegna gruns um vopnaburð